woensdag 10 juni 2015

Het leven zoals het is


Woensdag 10 juni Comus – Espezel

Comus,  een klein gehucht geplakt tegen een heuvelrug telt nog ca. 30 locals, waarvan het merendeel + 90  en + 80, de rest van de huizen zijn vakantiewoningen. Net zoals in veel van deze achtergebleven dorpjes.

Anna Prades, een kranige 70er runt hier al 35 jaar de Gîte Communal en heeft dus het prille begin van de Sentier Cathare meegemaakt, nu 25 jaar geleden. In Comus is er trouwens de splitsing tussen de Sentier Cathare die oostelijk richting Middellandse Zee loopt en de Route des Bonhommes die de enige échte vluchtroute zuidelijk was van de Katharen over de Pyreneeën naar het gastvrije Spanje, dat de Kathaarse herders zo goed kenden van hun jaarlijkse transhumance zomertrek voor hun kudden schapen. Ik heb gekozen voor de eerste, gezien de vele ruïnes en kastelen op die route die de geschiedenis van de Katharen vertelt. Als u meer wil weten over het leven der Katharen raad ik zeker het boek ‘Montaillou’ aan (dorpje dicht bij Comus) van Emmanuel Le Roy Ladurie, een 500 blz. turf die ik meezeul en zo snel mogelijk wil achterlaten wegens overgewicht…

Gisteren was ik weerom de enige gast en voor vanavond is er niemand geboekt, Madame Anna zal dan ook haar deuren sluiten die – toen ik er gisteren rond 13 uur aankwam – wijdopen stonden. Toen ik haar opbelde om mijn aankomst te melden, deelde ze me mee dat ze pas tegen 17 uur zou arriveren. Je moet het in België maar eens proberen om voordeur, achterdeur, keuken, slaapkamers enz een ganse dag open te laten !

En ja, voor het avondeten wordt ik weer op franse wijze uitgebreid verwend met een homemade aperitief op basis van gentiaanwortel (!), pittige saucisson uit Andorra en een gigantische veau de blanc schotel met karaf wijn en plaatselijke kazen als toetje. ’s Nachts protesteert mijn darmgestel natuurlijk voor zoveel heerlijks, maar ik weet nu al dat desondanks het overvloedig zweten onderweg ik hier niet zal verhongeren, laat staan vermageren.


Voor vandaag staat een 20 km op het menu met overbrugging van het hoogste punt voor deze trektocht: de Col de la Gargante (1352m)  waarna zich een hoogplateau ontvouwt waarop ik een 360° panorama krijg van de streek en de bergen, met de burcht van Montsegur westelijk en  de route van gisteren die ik van hieruit kan reconstrueren. Vanaf de Col gaat het hoofdzakelijk in dalende lijn wat maakt dat ik de afstand van vandaag in evenveel tijd afleg als de 14 van gisteren. Waarmee ik bedoel dat het in de bergen niet zozeer aankomt op het aantal kilometers, maar eerder op de looptijd, bepaald door het stijg/daalpercentage van de route. Stijgen doe je gemiddeld 250m per uur, dalen 400 om een idee te geven.

Uiteindelijk slaag ik er na 4 dagen stappen toch in om verkeerd te lopen (dank u nonchalante franse wegaanduidingen) en moet ik de laatste kilometers langs een drukke baan over asfalt lopen, wat zo’n tegenstrijdig gevoel geeft tgo de koele bospaden en de weiden vol bloeiende lentebloemen en kruiden.

Espezel, eindbestemming voor vandaag, doet zijn siësta zoals die vele kleine Languedoc dorpjes, niets beweegt. Na het dagelijks ritueel van aankomst, zijnde: rugzak afladen, douchke nemen met ingebouwde wassessie voor kousen, shirt en wandelbroek (nu wel heel erg modderig na dagen bos- en moddergeploeter) doe ik een rondje locale verkenning.
In het enige open etablissement valt mijn oog direct op een uitgebreide tentoonstelling belgische bieren, voorwaar hier huist een belg van Aalst en al 10 jaar eigenaar van een hotel/bar/restaurant met de grappige naam: 100 unigue. Blijkt dat er heel wat belgen in deze streek hun stek gevonden hebben. Er staan dan ook tientallen huizen te koop. Geen zin gekregen in la vie tranquille van een dorp dat slaapt van ’s ochtends tot ’s avonds ? Leuk als tussendoortje misschien maar permanent toch een doorbijter van jewelste me dunkt !

 

1 opmerking:

  1. Wil dit zeggen dat de smaak van de bier en de plas van de jongen min of meer hetzelvde zijn? Ik ben altijd van die meening. (-:

    BeantwoordenVerwijderen