Ik deelde de gîte met 3 fransen die de Sentier volgens het
boekje afleggen. Nuttig in beider geval om praktische info uit te wisselen over
de aanstaande etappes tot aan de zee en andersom de door mij al afgelegde
route. Blijkbaar zijn er menig pijnpunten onderweg, sedeert de Sentier
afgelopen januari veranderd is in een GR (Groot Routepad) met vervanging van de
oude Sentier-aanduidingen geel-blauw in de nieuwe rood-witte strepen, eigen aan
de GR’s. Maar u raadt het al: nog niet overal is het consequent aangepast. Op
de route van vandaag na Caudiès-de-Fenouillèdes loopt het dan ook compleet in
het honderd. Ik botste in het stadje toevallig op Stefan en Francoise
(Quirbajou) die van een zelden moment gebruik maken om eens te gaan wandelen,
blijkbaar hebben geitenboeren ook eens behoefte om te ontstressen van de
dagelijkse besognes. Ik loop met hen een eindje mee langs de wit-rode
markeringen, tot ik besef dat deze route helemaal niet oostwaarts loopt maar
definitief naar het westen. Dan maar teruggekeerd tot aan de rand van het
stadje om met kompas en stafkaart richting oost te lopen en zonder me van welke
markering ook iets aan te trekken mijn eigen koers te varen. Het loont en dat
werkt altijd opbeurend, temeer daar de
zon nu volop schijnt, en ik me afvraag hoeveel dagen het geleden is dat
ik zonder donderwolken en regen op de Sentier loop.
Dagen die na een week en 150 km stappen beginnen te vervagen
in ondefinieerbare vergetelheid. Plaatsnamen die ik niet meer weet te situeren
in de stroom van continuïteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten