dinsdag 21 juli 2015
vrijdag 19 juni 2015
The aftermath
Wachtende mensen op een perron,
graffiti schreeuwt de armoede uit
"on est pas là pour trier les lentilles"
Vandaag met sandalen aan richting Narbonne de toerist uithangen zonder rugzak, maar met een handige tas van Discogs, zonnecrème en camera.
Andere geluiden plots, andere vibraties. Dit is ook een bos waardoor je een route moet vinden, maar van een heel andere dimensie. Steegjes met pannengolvende daken, schaduwen langs de muren van de kathedraal, architecturale magie. Een stad vol jeugdige zonnigheid.
Ik moet hier weg, dit is mijn habitat niet, stilte is absent, teveel indrukken, impressies, overstelping.
De overgang is te bruusk en zoek de zee op en het geluid van de golven.
The aftermath
Staren naar de zee van water en wolken,
zand dat striemt door de Tramontane
eeuwige wind, de roep van de bergen
geen routewijzers, enkel azuurblauwe einder
genieten van het niets
en een 45 smaken glace achteraf.
https://youtu.be/QhMt9V1rKdo
Talking heads - Listening wind
graffiti schreeuwt de armoede uit
"on est pas là pour trier les lentilles"
Vandaag met sandalen aan richting Narbonne de toerist uithangen zonder rugzak, maar met een handige tas van Discogs, zonnecrème en camera.
Andere geluiden plots, andere vibraties. Dit is ook een bos waardoor je een route moet vinden, maar van een heel andere dimensie. Steegjes met pannengolvende daken, schaduwen langs de muren van de kathedraal, architecturale magie. Een stad vol jeugdige zonnigheid.
De overgang is te bruusk en zoek de zee op en het geluid van de golven.
The aftermath
Staren naar de zee van water en wolken,
zand dat striemt door de Tramontane
eeuwige wind, de roep van de bergen
geen routewijzers, enkel azuurblauwe einder
genieten van het niets
en een 45 smaken glace achteraf.
https://youtu.be/QhMt9V1rKdo
Talking heads - Listening wind
donderdag 18 juni 2015
Een kleine steen verlegd
Chambres d'hôtes Sous l'Abricotier in Durban wordt gerund door Bertrand, een aristocraat uit Marseille en Valerie, dochter van een grote wijnboer uit de Corbière. Het huisje herbergt een schat aan boeken en schilderijen die elk plaatsje denkbaar innemen.
Het avondmaal vindt plaats in de gezellige patio rechtover het huis, waar de oude abrikozenboom zijn armen uitstrekt over bijna gans de oppervlakte, maar jammer genoeg dit jaar geen vruchten draagt.
Het is nochtans het seizoen ervoor, de voorbije dagen is het me vaak als toetje gepresenteerd, met dank om zoveel natuurlijke sappigheid.
Er zijn ook 2 belgen uit Antwerpen aanwezig, resident in de streek met een gekochte schapenstal annex 10 ha grond, leraren op pensioen, teruggetrokken in la douce france zonder water, maar met zonne-energie. Aangespoelden, quoi.
Het is het duurste logement dat ik tot nu toe betaalde op de Sentier Cathare, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een lekkere homemade aperitief op basis van witte wijn, eau de vie, kaneel & vanillesuiker en citroen. Twintig dagen laten fermenteren en dan filteren. Heerlijk !
Het wordt gevolgd door een bio salade recht uit de tuin, met mengeling van eieren, garnalen en appelen als voorgerecht. Bijpassende frisse rosé uit de Corbière.
Daarna een immense schotel gambas à volonté, waar weerom een droge witte Corbière bijhoort. Omdat de sfeer en de conversatie nu écht op peil geraakt, diept Bertrand een Castel Maure anno 2003 uit zijn keldertje om de kaasschotel van geitenkaas en een Epoisses Gaury te vergezellen.
Afsluiter wordt een grote coupe glace, vanille met streekvruchten.
Om maar te zeggen: een sterrenrestaurant is er niets bij vergeleken zoveel heerlijkheid. Verhongeren langs de Sentier Cathare zal je zeker niet !
Om 8.30 begin ik aan de laatste en langste etappe richting zee. Ze komt nu echt heel dichtbij als ik eerst nog enkele heuvels en rotspartijen verwerk, die eerder aanvoelen als teasers, een op de proef stellen van je geduld en spieren. Ik steun meer dan ooit op mijn 2 getrouwe wandelstokken, zij die me op zovele tochten hebben ondersteund: al meer dan 10 jaar van bij het begin met de Tour du Mont Blanc, en zovele Alpen en Pyreneeën-cols later. Die me behoedt hebben van een lelijke uitschuiver op een gletsjer rond Monte Rosa waarvan één stok nadien blijvend gehandicapt is gebleven (een niet meer uitschuifbaar gedeelte). Stokken die vaak mee het gewicht van de rugzak ondersteunden, ook vandaag wanneer de kilometers vreten aan de schouders en rug.
Als randonneur geraak je snel gehecht aan die kleine zaken, maar ze zijn oh zo belangrijk voor het goedvoelen onderweg. Goed schoeisel bijvoorbeeld: meer dan zijn geld waard: 2 jaar geleden de Himalaya's rond Poon Hill mee bedwongen en vorig naar nog stapgezellen in de Canadese Rockies. Mochten bottines kunnen vertellen, ach.
Dit verhaal van een trektocht komt ten einde, de laatste 10 kilometer over de schaduwloze plateau's vol mega windmolens en getjirp van duizenden cycladen (krekels) is er teveel aan. Ik vecht tegen de hitte, de vermoeidheid en de pijnlijke schouders en rug omwille van elke kilo die er één teveel is.
Maar ik bereik mijn doel, in het zicht van Port-la-Nouvelle zweef ik door de illusie dat het nu voorbij is. Ik heb mijn weg gevonden, ik ga naar huis.
Dank lieve lezer(es) om dat stuk mee op weg te zijn geweest.
Dank aan de vele sponsors die een bijdrage leverden voor steun aan een mooi project in Nepal.
Om het met de woorden van Bram Vermeulen te zeggen: misschien heb ik een kleine steen verlegd.
https://youtu.be/_A7pTfsNzI0
Het avondmaal vindt plaats in de gezellige patio rechtover het huis, waar de oude abrikozenboom zijn armen uitstrekt over bijna gans de oppervlakte, maar jammer genoeg dit jaar geen vruchten draagt.
Het is nochtans het seizoen ervoor, de voorbije dagen is het me vaak als toetje gepresenteerd, met dank om zoveel natuurlijke sappigheid.
Er zijn ook 2 belgen uit Antwerpen aanwezig, resident in de streek met een gekochte schapenstal annex 10 ha grond, leraren op pensioen, teruggetrokken in la douce france zonder water, maar met zonne-energie. Aangespoelden, quoi.
Het is het duurste logement dat ik tot nu toe betaalde op de Sentier Cathare, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een lekkere homemade aperitief op basis van witte wijn, eau de vie, kaneel & vanillesuiker en citroen. Twintig dagen laten fermenteren en dan filteren. Heerlijk !
Het wordt gevolgd door een bio salade recht uit de tuin, met mengeling van eieren, garnalen en appelen als voorgerecht. Bijpassende frisse rosé uit de Corbière.
Daarna een immense schotel gambas à volonté, waar weerom een droge witte Corbière bijhoort. Omdat de sfeer en de conversatie nu écht op peil geraakt, diept Bertrand een Castel Maure anno 2003 uit zijn keldertje om de kaasschotel van geitenkaas en een Epoisses Gaury te vergezellen.
Afsluiter wordt een grote coupe glace, vanille met streekvruchten.
Om maar te zeggen: een sterrenrestaurant is er niets bij vergeleken zoveel heerlijkheid. Verhongeren langs de Sentier Cathare zal je zeker niet !
Om 8.30 begin ik aan de laatste en langste etappe richting zee. Ze komt nu echt heel dichtbij als ik eerst nog enkele heuvels en rotspartijen verwerk, die eerder aanvoelen als teasers, een op de proef stellen van je geduld en spieren. Ik steun meer dan ooit op mijn 2 getrouwe wandelstokken, zij die me op zovele tochten hebben ondersteund: al meer dan 10 jaar van bij het begin met de Tour du Mont Blanc, en zovele Alpen en Pyreneeën-cols later. Die me behoedt hebben van een lelijke uitschuiver op een gletsjer rond Monte Rosa waarvan één stok nadien blijvend gehandicapt is gebleven (een niet meer uitschuifbaar gedeelte). Stokken die vaak mee het gewicht van de rugzak ondersteunden, ook vandaag wanneer de kilometers vreten aan de schouders en rug.
Als randonneur geraak je snel gehecht aan die kleine zaken, maar ze zijn oh zo belangrijk voor het goedvoelen onderweg. Goed schoeisel bijvoorbeeld: meer dan zijn geld waard: 2 jaar geleden de Himalaya's rond Poon Hill mee bedwongen en vorig naar nog stapgezellen in de Canadese Rockies. Mochten bottines kunnen vertellen, ach.
Dit verhaal van een trektocht komt ten einde, de laatste 10 kilometer over de schaduwloze plateau's vol mega windmolens en getjirp van duizenden cycladen (krekels) is er teveel aan. Ik vecht tegen de hitte, de vermoeidheid en de pijnlijke schouders en rug omwille van elke kilo die er één teveel is.
Maar ik bereik mijn doel, in het zicht van Port-la-Nouvelle zweef ik door de illusie dat het nu voorbij is. Ik heb mijn weg gevonden, ik ga naar huis.
Dank lieve lezer(es) om dat stuk mee op weg te zijn geweest.
Dank aan de vele sponsors die een bijdrage leverden voor steun aan een mooi project in Nepal.
Om het met de woorden van Bram Vermeulen te zeggen: misschien heb ik een kleine steen verlegd.
https://youtu.be/_A7pTfsNzI0
woensdag 17 juni 2015
Gekwelde zielen
Gekwelde zielen op zoek naar verlossing, zijn zij het die ik hier constant ontmoet ?
In de gîte Saint Roch is het weer van dat - Elisabeth, gearriveerd in de seventies in de naweeën van peace, love & freedom op zoek naar het nirwana onder vorm van de zuidfranse zon en de goedkope prijzen voor een ruïne of schapenstal. Eigenhandig omgebouwd, eerst tot woonst, paarden in de wei en daarna - wanneer de Sentier Cathare 25 jaar geleden ontstond - op de wagen gesprongen van de chambres d'hôtes, gîtes, refuges or whatever - als het maar geld in het laadje bracht dat intussen ver leeg was. Om uiteindelijk te scheiden en eventueel in combine te gaan leven met een ook moegestreden ziel. De prijs van de vrijheid is blijkbaar hoog.
Het avondmaal wordt gedeeld met een zwitser, muziekleraar én gescheiden, tesamen met zijn fiancée, ex-geitenhoedster uit de Ardèche én gescheiden.
Heeft de sixties dan niets opgebracht ?
Ik trek me terug in mijn kamertje, niet zonder lichte paniek om mijn gsm die met een smak op de bricolé vloer is terechtgekomen en mijn 3 pogingen tot Pincode weigert, blokkeert en om mijn Pukcode vraagt. Alsof ik nog geen bagage genoeg meesleur.
Gelukkig is er op de godvergeten heuvel hoog boven Tuchan nog internetverbinding én vaste telefoon, zodat een oplossing in de maak is. Of anders maar zonder, er resten tenslotte nog maar enkele dagen voor ik weer in België ben met alle privacy-instellingen, wachtwoorden en Pukcodes vandien.
Om 8 u ben ik de deur uit, richting noordoost met 28 km voor de boeg, al geeft de wegwijzer van de D611 aan het einde van het dorp 17 km aan. Maar ik weet intussen: de GR volgt zijn eigen wetten, liefst zoveel mogelijk heuvel op, heuvel af. Met gevolg dat ik vandaag soms niet meer weet wat noord-oost-zuid of west is; temeer daar ik vanaf nu zonder stafkaart 1:25.000 loop (1cm = 250m) maar met de overzichtskaart van de Sentier Cathare 1:55.000 (1cm = 550m)
Maar het loopt goed, na 4 uur bereik ik Embres-et-Castelmaure, een klein dorp waar ik pauzeer om het laatste blikje zalm met tarwebiscuits te verorberen, kwestie van de koolhydraten en mineralen aan te vullen.
Er wacht me trouwens nog een serieuze klim in de broeierige middagzon naar de Pic de Miraille met zijn Mariabeeld on top. Twee kilometer die met het dubbele kosten, aangezien ik de zeldzame GR aanduidingen mis wat me eerst een rondje wijngaardlopen oplevert, daarna een klimmend overgroeid pad dat eindigt bij bijenkorven, om tenslotte weer te dalen naar het punt waar het mis begon te gaan. Kompas en spiedende ogen naar iets of wat aanduiding, levert me de goede richting op.
Na 9 u stappen bereik ik Duchan, op en top mediteraan van outlook, niet zonder eerst verschrikt te worden door een adder die midden op een zandwegeltje zijn siësta houdt.
Mijn opdracht is bijna volbracht, er rest me nog 30km naar de zee en na de inspanningen van vandaag en de hitte die me lam slaat, vraag ik me af of dit allemaal geen zelfkwelling is.
Toegegeven, je wandelt voortdurend door ruw-prachtige natuur, ontmoet interessante mensen en bouwt ervaringen op die - eenmaal terug thuis - zullen vervagen tot once-in-a-lifetime herinneringen.
Is er een ingebouwd gen dat ons - randonneurs van het leven - doet kiezen voor een vorm van zelfkastijding ? Waarom wierpen de Katharen zich nog liever vrijwillig op de brandstapel in plaats van hun principes af te zweren ?
Ook ik ben zoekende, wij allen, om in tegenwil van toe te geven aan conformisme onze eigen weg te gaan. Guido Belcanto waarvan ik gisteravond een héél bemoedigend PB op mijn Facebook kreeg, doet het ook - hij beklimt vandaag de Tourmalet en ik weet: hij zal er geraken.
De wil is sterker dan het vlees, zoveel is zeker.
Laat dit 1 levensles zijn die ik meedraag vanover berg, heuvel en dal: er is een innerlijke kracht die ons voortstuwt, het komt erop aan ze af en toe terug op te zoeken en affirmatie te krijgen met het waarom we hier zijn: wegen die mekaar kruisen, een ogenblik stil staan, een eind meelopen, delen, mensen ontmoeten mensen, ik ontmoet mezelf.
In de gîte Saint Roch is het weer van dat - Elisabeth, gearriveerd in de seventies in de naweeën van peace, love & freedom op zoek naar het nirwana onder vorm van de zuidfranse zon en de goedkope prijzen voor een ruïne of schapenstal. Eigenhandig omgebouwd, eerst tot woonst, paarden in de wei en daarna - wanneer de Sentier Cathare 25 jaar geleden ontstond - op de wagen gesprongen van de chambres d'hôtes, gîtes, refuges or whatever - als het maar geld in het laadje bracht dat intussen ver leeg was. Om uiteindelijk te scheiden en eventueel in combine te gaan leven met een ook moegestreden ziel. De prijs van de vrijheid is blijkbaar hoog.
Het avondmaal wordt gedeeld met een zwitser, muziekleraar én gescheiden, tesamen met zijn fiancée, ex-geitenhoedster uit de Ardèche én gescheiden.
Heeft de sixties dan niets opgebracht ?
Ik trek me terug in mijn kamertje, niet zonder lichte paniek om mijn gsm die met een smak op de bricolé vloer is terechtgekomen en mijn 3 pogingen tot Pincode weigert, blokkeert en om mijn Pukcode vraagt. Alsof ik nog geen bagage genoeg meesleur.
Gelukkig is er op de godvergeten heuvel hoog boven Tuchan nog internetverbinding én vaste telefoon, zodat een oplossing in de maak is. Of anders maar zonder, er resten tenslotte nog maar enkele dagen voor ik weer in België ben met alle privacy-instellingen, wachtwoorden en Pukcodes vandien.
Om 8 u ben ik de deur uit, richting noordoost met 28 km voor de boeg, al geeft de wegwijzer van de D611 aan het einde van het dorp 17 km aan. Maar ik weet intussen: de GR volgt zijn eigen wetten, liefst zoveel mogelijk heuvel op, heuvel af. Met gevolg dat ik vandaag soms niet meer weet wat noord-oost-zuid of west is; temeer daar ik vanaf nu zonder stafkaart 1:25.000 loop (1cm = 250m) maar met de overzichtskaart van de Sentier Cathare 1:55.000 (1cm = 550m)
Maar het loopt goed, na 4 uur bereik ik Embres-et-Castelmaure, een klein dorp waar ik pauzeer om het laatste blikje zalm met tarwebiscuits te verorberen, kwestie van de koolhydraten en mineralen aan te vullen.
Er wacht me trouwens nog een serieuze klim in de broeierige middagzon naar de Pic de Miraille met zijn Mariabeeld on top. Twee kilometer die met het dubbele kosten, aangezien ik de zeldzame GR aanduidingen mis wat me eerst een rondje wijngaardlopen oplevert, daarna een klimmend overgroeid pad dat eindigt bij bijenkorven, om tenslotte weer te dalen naar het punt waar het mis begon te gaan. Kompas en spiedende ogen naar iets of wat aanduiding, levert me de goede richting op.
Na 9 u stappen bereik ik Duchan, op en top mediteraan van outlook, niet zonder eerst verschrikt te worden door een adder die midden op een zandwegeltje zijn siësta houdt.
Mijn opdracht is bijna volbracht, er rest me nog 30km naar de zee en na de inspanningen van vandaag en de hitte die me lam slaat, vraag ik me af of dit allemaal geen zelfkwelling is.
Toegegeven, je wandelt voortdurend door ruw-prachtige natuur, ontmoet interessante mensen en bouwt ervaringen op die - eenmaal terug thuis - zullen vervagen tot once-in-a-lifetime herinneringen.
Is er een ingebouwd gen dat ons - randonneurs van het leven - doet kiezen voor een vorm van zelfkastijding ? Waarom wierpen de Katharen zich nog liever vrijwillig op de brandstapel in plaats van hun principes af te zweren ?
Ook ik ben zoekende, wij allen, om in tegenwil van toe te geven aan conformisme onze eigen weg te gaan. Guido Belcanto waarvan ik gisteravond een héél bemoedigend PB op mijn Facebook kreeg, doet het ook - hij beklimt vandaag de Tourmalet en ik weet: hij zal er geraken.
De wil is sterker dan het vlees, zoveel is zeker.
Laat dit 1 levensles zijn die ik meedraag vanover berg, heuvel en dal: er is een innerlijke kracht die ons voortstuwt, het komt erop aan ze af en toe terug op te zoeken en affirmatie te krijgen met het waarom we hier zijn: wegen die mekaar kruisen, een ogenblik stil staan, een eind meelopen, delen, mensen ontmoeten mensen, ik ontmoet mezelf.
dinsdag 16 juni 2015
Transmontane
’s Nachts steekt de Transmontane op, een consistente hevige
wind typisch voor de Pyreneeën en vergelijkbaar met de mistral uit de
Rhône-vallei. Gelukkig voor mij waait hij de goede kant op – van de bergen naar
de zee – en zal hij me in de rug voortstuwen.
Vanuit Duilhac gaat het in dalende lijn tot Cucugnan, bekend
geraakt door het verhaal van de pastoor die door Alphonse Daudet beschreven
wordt in “Les lettres de mon moulin”, indertijd nog verplichte schoollectuur…
Ik laat de pastoor slapen want verderop doemt het kasteel van Queribus op,
adelaar op een smalle rotspunt 728m hoog. Even is er twijfel of ik die 300m
steile helling nog bij ga nemen, aangezien de route vandaag al behoorlijk lang
is. Maar het vooruitzicht op een bezoek aan het laatste bolwerk der Katharen
haalt me overstag. Men had me gewaarschuwd, het IS een steile klim, over
griezelkiezel paadjes, diep uitgesneden door de voorbije regens. Maar boven
wacht een mooie beloning: de Pyreneeën rechts in volle glorie en oostelijk in
de verte de zilveren schittering van de Middellandse Zee. Ongelooflijk dat 80
km ons hier nog scheidt.
maandag 15 juni 2015
Jack Nicholson en Guido Belcanto on a blue monday
Jack Nicholson zit in de gîte Benjamin te Prugnanes tegenover mij aan het overtreffelijk avondmaal. Ik zwee het, dezelfde face, rollende ogen, scheve bekketrekken als hij met me praat. Alleen spreekt hij voortreffelijk frans... ik probeer nog in de intonatie van zijn stem een amerikaans accent te vinden, maar hopeloos:: dit is ongetwijfeld zijn dubbelganger. En ik betwijfel of Jack hooikoorts heet.
Een handtekening vragen is dus compleet overbodig.
Om 8 uur de deur uit want dit wordt een lange dag; de overige 100 km verspreid over 4 dagen trouwens ook. En zoals door eerder relaas van passanten op de Sentier komen de pijnpunten van de nieuwe GR vandaag naar boven.
Op de Col de Lenti gaat het plots fout en voor ik het goed besef, daal ik teveel zuidelijk af tussen wijngaarden richting Saint Paul de Fenouillet. Op het eerste aarden wegeltje dat ik tegenkom, probeer ik me te heroriënteren en vermoed dat als ik noordelijk loop de aansluiting weer vinden zal met de GR36. Na goed 3 km stopt het wegeltje aan een gesloten hekken en grommende honden. Dedju.
Uit frustratie biep ik mijn buzzer op hen los. Zou ik het onzichtbaar paadje links volgen of terugkeren op mijn stappen ? Ik kies voor het laatstue, loop de 3 km terug en nog eens 3 km verder tot aan de rand van St.Paul en kies terug noordelijk richting Gorges de Galamus, waar een rivier op me wacht waarvan de passerelle weggespoeld is door de overvloedige regens van de laatste dagen én vorige week een nederlandse toeriste verdronken is door de plotse regenvloed. Doordat de brug verdwenen is, moet de randonneur kniehoog door de rivier waden. Eén passant vertelde me zelfs dat hij heuphoog tijdens de regenval vreesde te kapseizen midden de kolkende stroom.
Zwarte herinneringen komen boven aan wat een idyllisch trektochtje jungle had kunne zijn in Cuba, waar we bij het begin van een bergop wandeling een lieftallig beekje dienden over te steken dat - door de plots opkomende regenvlagen in één klap transformeerde in een kolkende massa water die we - god behoede - middelhoog wadend handje-in-handje konden oversteken.
Maar soit, de verloren kilometers stapelen zich intussen op - door in een grote V noord-zuid-noord te lopen, komen er ineens 10 km bij op de teller. De Gorges de Galamus en het voetbad in de rivier l'Agly laat ik links liggen tot ik uiteindelijk aansluiting vindt met de GR 36. Noordoost nu bergop naar het Plateau de Brezou 500m omhoog. Het is nu middag en de zon slaat ongenadig toe. Na de sombere voorbije dagen hoef ik nu ook weer niet te klagen, ik heb om de zon gesmeekt en zal het geweten hebben. De camelbag met 2 liter water is zo leeg, maar vanaf het Plateau duikt in de verte de ruïnes van Peyrepertuse op.
Halverwege de zigzag kronkelende toegangsweg hou ik het niet meer van de warmte, zoek de schutting van een zeldzame boom, smeer me in met sunblok factor 50 en zie een fietstoerist in maillot jaune voorbijkruipen. "Allez y" moedig ik hem nog an en merk vanop de rugzijde het Merkx t-shirt met belgisch vlagje en de hagelwitte lange haardos vanonder zijn fietshelm uitsteken. Euh, vergis ik me hier of doet de hitte me hallucineren? Ik pak snel mijn boeltje (nou 15 kg), stap ik hogere versnelling naar boven - eindeloos - tot ik hem op de parking aan de kasteelruïne weer bijbeen.
Dag Mister Guido Belcanto himself. Handjeschudden, babbeltje doen, simpathieke mens, mag ik een fotooke. It's my pleasure. Handjeschudden, mekaar succes wensen, toffe koersfiets eigenhandig van Pantani gekregen, nu 14 jaar geleden, in 2008 overleden, ja ik heb je tv-uitzending gezien.
Hij bergaf richting Tourmalet, ik bergop ingang kasteel van Peyrepertuse.
Zoals alle forten die toegeschreven worden aan de bloeitijd van de Katharen, behoorde ook deze immense rotsburcht tot de verdedigingsgordel van het koninkrijk Aragon.
Boven heerst de wind en de geesten van longtime. Ik berg mijn zonnehoed. De plek heeft - als je de (van de beklimming) nahijgende toeristen wegcijfert, een zéér magische aantrekkingskracht.
Als een arendsoog 360° over het immens deinende landschap.
Is dat de Canigou (2874m) die ik zuidelijk in de nevels ontwaar ? Weerom herinneringen die me overvallen aan de nu 8jaar geleden trektocht langs de GR 10 vanaf de Atlantische Oceaan in Hendaye (Baskenland) naar Banuyls aan de Méditerannée waarbij ik de Canigou beklom en - na bijna 6 weken onderweg - uitzicht kreeg op het eindpunt: de zee. Een magisch moment (lees de blog: http://coast-to-coast.skynetblog.be/ erop na
Naar het schijnt heb ik morgen weerom kijk op de Méditerannée, weliswaar bescheidener in hoogte door de dalende heuvels, maar toch - gevoelsmatig een hoogtepunt.
Een handtekening vragen is dus compleet overbodig.
Om 8 uur de deur uit want dit wordt een lange dag; de overige 100 km verspreid over 4 dagen trouwens ook. En zoals door eerder relaas van passanten op de Sentier komen de pijnpunten van de nieuwe GR vandaag naar boven.
Op de Col de Lenti gaat het plots fout en voor ik het goed besef, daal ik teveel zuidelijk af tussen wijngaarden richting Saint Paul de Fenouillet. Op het eerste aarden wegeltje dat ik tegenkom, probeer ik me te heroriënteren en vermoed dat als ik noordelijk loop de aansluiting weer vinden zal met de GR36. Na goed 3 km stopt het wegeltje aan een gesloten hekken en grommende honden. Dedju.
Uit frustratie biep ik mijn buzzer op hen los. Zou ik het onzichtbaar paadje links volgen of terugkeren op mijn stappen ? Ik kies voor het laatstue, loop de 3 km terug en nog eens 3 km verder tot aan de rand van St.Paul en kies terug noordelijk richting Gorges de Galamus, waar een rivier op me wacht waarvan de passerelle weggespoeld is door de overvloedige regens van de laatste dagen én vorige week een nederlandse toeriste verdronken is door de plotse regenvloed. Doordat de brug verdwenen is, moet de randonneur kniehoog door de rivier waden. Eén passant vertelde me zelfs dat hij heuphoog tijdens de regenval vreesde te kapseizen midden de kolkende stroom.
Zwarte herinneringen komen boven aan wat een idyllisch trektochtje jungle had kunne zijn in Cuba, waar we bij het begin van een bergop wandeling een lieftallig beekje dienden over te steken dat - door de plots opkomende regenvlagen in één klap transformeerde in een kolkende massa water die we - god behoede - middelhoog wadend handje-in-handje konden oversteken.
Maar soit, de verloren kilometers stapelen zich intussen op - door in een grote V noord-zuid-noord te lopen, komen er ineens 10 km bij op de teller. De Gorges de Galamus en het voetbad in de rivier l'Agly laat ik links liggen tot ik uiteindelijk aansluiting vindt met de GR 36. Noordoost nu bergop naar het Plateau de Brezou 500m omhoog. Het is nu middag en de zon slaat ongenadig toe. Na de sombere voorbije dagen hoef ik nu ook weer niet te klagen, ik heb om de zon gesmeekt en zal het geweten hebben. De camelbag met 2 liter water is zo leeg, maar vanaf het Plateau duikt in de verte de ruïnes van Peyrepertuse op.
Halverwege de zigzag kronkelende toegangsweg hou ik het niet meer van de warmte, zoek de schutting van een zeldzame boom, smeer me in met sunblok factor 50 en zie een fietstoerist in maillot jaune voorbijkruipen. "Allez y" moedig ik hem nog an en merk vanop de rugzijde het Merkx t-shirt met belgisch vlagje en de hagelwitte lange haardos vanonder zijn fietshelm uitsteken. Euh, vergis ik me hier of doet de hitte me hallucineren? Ik pak snel mijn boeltje (nou 15 kg), stap ik hogere versnelling naar boven - eindeloos - tot ik hem op de parking aan de kasteelruïne weer bijbeen.
Dag Mister Guido Belcanto himself. Handjeschudden, babbeltje doen, simpathieke mens, mag ik een fotooke. It's my pleasure. Handjeschudden, mekaar succes wensen, toffe koersfiets eigenhandig van Pantani gekregen, nu 14 jaar geleden, in 2008 overleden, ja ik heb je tv-uitzending gezien.
Hij bergaf richting Tourmalet, ik bergop ingang kasteel van Peyrepertuse.
Zoals alle forten die toegeschreven worden aan de bloeitijd van de Katharen, behoorde ook deze immense rotsburcht tot de verdedigingsgordel van het koninkrijk Aragon.
Boven heerst de wind en de geesten van longtime. Ik berg mijn zonnehoed. De plek heeft - als je de (van de beklimming) nahijgende toeristen wegcijfert, een zéér magische aantrekkingskracht.
Als een arendsoog 360° over het immens deinende landschap.
Is dat de Canigou (2874m) die ik zuidelijk in de nevels ontwaar ? Weerom herinneringen die me overvallen aan de nu 8jaar geleden trektocht langs de GR 10 vanaf de Atlantische Oceaan in Hendaye (Baskenland) naar Banuyls aan de Méditerannée waarbij ik de Canigou beklom en - na bijna 6 weken onderweg - uitzicht kreeg op het eindpunt: de zee. Een magisch moment (lees de blog: http://coast-to-coast.skynetblog.be/ erop na
Naar het schijnt heb ik morgen weerom kijk op de Méditerannée, weliswaar bescheidener in hoogte door de dalende heuvels, maar toch - gevoelsmatig een hoogtepunt.
zondag 14 juni 2015
On the road
Ik deelde de gîte met 3 fransen die de Sentier volgens het
boekje afleggen. Nuttig in beider geval om praktische info uit te wisselen over
de aanstaande etappes tot aan de zee en andersom de door mij al afgelegde
route. Blijkbaar zijn er menig pijnpunten onderweg, sedeert de Sentier
afgelopen januari veranderd is in een GR (Groot Routepad) met vervanging van de
oude Sentier-aanduidingen geel-blauw in de nieuwe rood-witte strepen, eigen aan
de GR’s. Maar u raadt het al: nog niet overal is het consequent aangepast. Op
de route van vandaag na Caudiès-de-Fenouillèdes loopt het dan ook compleet in
het honderd. Ik botste in het stadje toevallig op Stefan en Francoise
(Quirbajou) die van een zelden moment gebruik maken om eens te gaan wandelen,
blijkbaar hebben geitenboeren ook eens behoefte om te ontstressen van de
dagelijkse besognes. Ik loop met hen een eindje mee langs de wit-rode
markeringen, tot ik besef dat deze route helemaal niet oostwaarts loopt maar
definitief naar het westen. Dan maar teruggekeerd tot aan de rand van het
stadje om met kompas en stafkaart richting oost te lopen en zonder me van welke
markering ook iets aan te trekken mijn eigen koers te varen. Het loont en dat
werkt altijd opbeurend, temeer daar de
zon nu volop schijnt, en ik me afvraag hoeveel dagen het geleden is dat
ik zonder donderwolken en regen op de Sentier loop.
Dagen die na een week en 150 km stappen beginnen te vervagen
in ondefinieerbare vergetelheid. Plaatsnamen die ik niet meer weet te situeren
in de stroom van continuïteit.
Abonneren op:
Posts (Atom)