Gekwelde zielen

Gekwelde zielen op zoek naar verlossing, zijn zij het die ik hier constant ontmoet ?
In de gîte Saint Roch is het weer van dat - Elisabeth, gearriveerd in de seventies in de naweeën van peace, love & freedom op zoek naar het nirwana onder vorm van de zuidfranse zon en de goedkope prijzen voor een ruïne of schapenstal. Eigenhandig omgebouwd, eerst tot woonst, paarden in de wei en daarna - wanneer de Sentier Cathare 25 jaar geleden ontstond - op de wagen gesprongen van de chambres d'hôtes, gîtes, refuges or whatever - als het maar geld in het laadje bracht dat intussen ver leeg was. Om uiteindelijk te scheiden en eventueel in combine te gaan leven met een ook moegestreden ziel. De prijs van de vrijheid is blijkbaar hoog.
Het avondmaal wordt gedeeld met een zwitser, muziekleraar én gescheiden, tesamen met zijn fiancée, ex-geitenhoedster uit de Ardèche én gescheiden.
Heeft de sixties dan niets opgebracht ?
Ik trek me terug in mijn kamertje, niet zonder lichte paniek om mijn gsm die met een smak op de bricolé vloer is terechtgekomen en mijn 3 pogingen tot Pincode weigert, blokkeert en om mijn Pukcode vraagt. Alsof ik nog geen bagage genoeg meesleur.
Gelukkig is er op de godvergeten heuvel hoog boven Tuchan nog internetverbinding én vaste telefoon, zodat een oplossing in de maak is. Of anders maar zonder, er resten tenslotte nog maar enkele dagen voor ik weer in België ben met alle privacy-instellingen, wachtwoorden en Pukcodes vandien.

Om 8 u ben ik de deur uit, richting noordoost met 28 km voor de boeg, al geeft de wegwijzer van de D611 aan het einde van het dorp 17 km aan. Maar ik weet intussen: de GR volgt zijn eigen wetten, liefst zoveel mogelijk heuvel op, heuvel af. Met gevolg dat ik vandaag soms niet meer weet wat noord-oost-zuid of west is; temeer daar ik vanaf nu zonder stafkaart 1:25.000 loop (1cm = 250m) maar met de overzichtskaart  van de Sentier Cathare 1:55.000 (1cm = 550m)
Maar het loopt goed, na 4 uur bereik ik Embres-et-Castelmaure, een klein dorp waar ik pauzeer om het laatste blikje zalm met tarwebiscuits te verorberen, kwestie van de koolhydraten en mineralen aan te vullen.
Er wacht me trouwens nog een serieuze klim in de broeierige middagzon naar de Pic de Miraille met zijn Mariabeeld on top. Twee kilometer die met het dubbele kosten, aangezien ik de zeldzame GR aanduidingen mis wat me eerst een rondje wijngaardlopen oplevert, daarna een klimmend overgroeid pad dat eindigt bij bijenkorven, om tenslotte weer te dalen naar het punt waar het mis begon te gaan. Kompas en spiedende ogen naar iets of wat aanduiding, levert me de goede richting op.
Na 9 u stappen bereik ik Duchan, op en top mediteraan van outlook, niet zonder eerst verschrikt te worden door een adder die midden op een zandwegeltje zijn siësta houdt.

Mijn opdracht is bijna volbracht, er rest me nog 30km naar de zee en na de inspanningen van vandaag en de hitte die me lam slaat, vraag ik me af of dit allemaal geen zelfkwelling is.
Toegegeven, je wandelt voortdurend door ruw-prachtige natuur, ontmoet interessante mensen en bouwt ervaringen op die - eenmaal terug thuis - zullen vervagen tot once-in-a-lifetime herinneringen.
Is er een ingebouwd gen dat ons - randonneurs van het leven - doet kiezen voor een vorm van zelfkastijding ? Waarom wierpen de Katharen zich nog liever  vrijwillig op de brandstapel in plaats van hun principes af te zweren ?
Ook ik ben zoekende, wij allen, om in tegenwil van toe te geven aan conformisme onze eigen weg te gaan. Guido Belcanto waarvan ik gisteravond een héél bemoedigend PB op mijn Facebook kreeg, doet het ook - hij beklimt vandaag de Tourmalet en ik weet: hij zal er geraken.
De wil is sterker dan het vlees, zoveel is zeker.
Laat dit 1 levensles zijn die ik meedraag vanover berg, heuvel en dal: er is een innerlijke kracht die ons voortstuwt, het komt erop aan ze af en toe terug op te zoeken en affirmatie te krijgen met het waarom we hier zijn: wegen die mekaar kruisen, een ogenblik stil staan, een eind meelopen, delen, mensen ontmoeten mensen, ik ontmoet mezelf.