Dit bericht had gisteren gepost kunnen worden, had de internetverbinding het niet begeven, dit hebt u dus tegoed, al kan ik geen foto's toevoegen, check on Facebook.
Zondag 7 juni Foix
Alle begin is moeilijk. Wanneer de conducteur me in de
couchette van de slaaptrein uit Parijs komt wakker maken met de melding dat de
arrivée in Foix binnen “2” minuten is, schraap ik snelsnel al mijn bezittingen
samen, maak hierbij de 3 anderen wellicht ook wakker en verlaat halsoverkop de
trein, stap het station uit om dan vast te stellen dat dit niet Foix is maar
een dikke halte te vroeg. Wellicht had de conducteur dix gezegd ipv deux, maar hier
sta ik dan met mijn slaapkop én een gebrekkig begrip van het zuidfrans dialect.
2 uur later sta ik dan toch met een boemeltrein in Foix.
Het kasteel van Foix torent hoog boven het stadje uit en is
eigenlijk een mooie replica omdat er van het origineel niets overbleef. Goed
voor wie nog nooit een kasteel vanbinnen gezien heeft. Dan maar zoeken naar de
eerste rood-wit strepen die in Europa een GR (Groot Routepad) aanduiden. De
fransen zijn wat dat betreft weinig punctueel, hun nonchalantie indachtig. Mijn
cursussen navigatie, kompas en kaartlezen kan ik nu wel gebruiken, de cursus
survivaltechnieken in het hooggebergte duidelijk niet. Want dit zijn de
voorlopers van de Pyreneeën die parallel aan de Katharenroute zich rechts met hun besneeuwde toppen manifesteren.
De eerste klim vanuit Foix (370m) tot de Col de touron
(851m) is meteen een kuitenbijter om U tegen te zegggen. Als plattelander heb
ik al jaren diep respect voor bewoners van bergstreken. Je moet het maar eens
doen: snel met de fiets een broodje halen bij de bakker, of als kind naar
school met een paar stevige heuvels tussenin, eerlijk: not my cup of tea. De
hitte is zwaar en doet me vaak naar adem en de waterzak happen. Het is dan ook
de eerste stapdag, dat kruipt altijd in de kleren. Letterlijk, want tegen de
middag kan ik mijn t-shirt uitwringen.
Tijd voor de lunch: peperkoek, sultana
koekjes en de traditionele handmade noten-vruchtenmix. Je gelooft het niet,
maar net deze onbenulligheden worden hier in de solitude van de natuur weer
waardevol. Je leert eigenlijk weer genieten van alle kleine momenten: het woud
met z’n deugddoende schaduw en al de kleuren, geuren, geluiden. Hier weet ik
weer wat ik soms in de drukte van alledag over het hoofd zie: genieten van elk
moment, zonder dat het een pretpark achtige sensatie moet zijn om te scoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten