maandag 8 juni 2015

Franse afgelegen gebieden en internet...no match


Dit bericht had gisteren gepost kunnen worden, had de internetverbinding het niet begeven, dit hebt u dus tegoed, al kan ik geen foto's toevoegen, check on Facebook.
Zondag 7 juni Foix

Alle begin is moeilijk. Wanneer de conducteur me in de couchette van de slaaptrein uit Parijs komt wakker maken met de melding dat de arrivée in Foix binnen “2” minuten is, schraap ik snelsnel al mijn bezittingen samen, maak hierbij de 3 anderen wellicht ook wakker en verlaat halsoverkop de trein, stap het station uit om dan vast te stellen dat dit niet Foix is maar een dikke halte te vroeg. Wellicht had de conducteur dix gezegd ipv deux, maar hier sta ik dan met mijn slaapkop én een gebrekkig begrip van het zuidfrans dialect. 2 uur later sta ik dan toch met een boemeltrein in Foix.

 

Het kasteel van Foix torent hoog boven het stadje uit en is eigenlijk een mooie replica omdat er van het origineel niets overbleef. Goed voor wie nog nooit een kasteel vanbinnen gezien heeft. Dan maar zoeken naar de eerste rood-wit strepen die in Europa een GR (Groot Routepad) aanduiden. De fransen zijn wat dat betreft weinig punctueel, hun nonchalantie indachtig. Mijn cursussen navigatie, kompas en kaartlezen kan ik nu wel gebruiken, de cursus survivaltechnieken in het hooggebergte duidelijk niet. Want dit zijn de voorlopers van de Pyreneeën die parallel aan de Katharenroute zich  rechts met hun besneeuwde toppen manifesteren.

De eerste klim vanuit Foix (370m) tot de Col de touron (851m) is meteen een kuitenbijter om U tegen te zegggen. Als plattelander heb ik al jaren diep respect voor bewoners van bergstreken. Je moet het maar eens doen: snel met de fiets een broodje halen bij de bakker, of als kind naar school met een paar stevige heuvels tussenin, eerlijk: not my cup of tea. De hitte is zwaar en doet me vaak naar adem en de waterzak happen. Het is dan ook de eerste stapdag, dat kruipt altijd in de kleren. Letterlijk, want tegen de middag kan ik mijn t-shirt uitwringen.
Tijd voor de lunch: peperkoek, sultana koekjes en de traditionele handmade noten-vruchtenmix. Je gelooft het niet, maar net deze onbenulligheden worden hier in de solitude van de natuur weer waardevol. Je leert eigenlijk weer genieten van alle kleine momenten: het woud met z’n deugddoende schaduw en al de kleuren, geuren, geluiden. Hier weet ik weer wat ik soms in de drukte van alledag over het hoofd zie: genieten van elk moment, zonder dat het een pretpark achtige sensatie moet zijn om te scoren.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten