Rendez vous des troubadours

 

Het kasteel van Puivert, rendez vous plaats der troubadours ten tijde vóór de Kruistochten heeft een schitterende kapittelzaal met beeltenissen van middeleeuwse muzikanten als steunstenen voor het dakgewelf, indrukwekkend. En als toetje voert men in de kerker een geketend geraamte ten tonele, grappig.

Op de terugweg passeer ik een artisanale brasserie “Du Quercorb”, uitgebaar door een engels koppel. Donkere en blonde hopbieren, ik kan aan ééntje toch niet weerstaan, tenslotte kom ik toch uit le royaume des bières, non ?

Terug aangekomen bij mijn slaapplaats voor gisternacht “Le Relais des Marionnettes” val ik dan weer in de volgende verbazing: onder de gîte bevindt zich een ruim atelier waar de uitbater 30 jaar marionnetten heeft gecreëerd totdat de chinezen hem uit de markt concurreerden met goedkope brol. De ruimte is nokvol gevuld met handgemaakte poppen, groot en klein, in hout en klei, schuiven vol karakterkopjes, en rekken kleurrijke stoffen voor de kleren, écht ongelooflijk. De artiest des huizes (zelf een beetje op een harlekijn-figuur lijkend) zal ons bij het aperitief vermaken met een hilarisch showtje. Mijn aandringen om een paar van z’n kopjes te kopen, helpt voor geen moer, hij koestert zijn creatieve herinneringen als koekebroodjes.

To rain or not to rain

“Celui qui lit trop le metéo, restera au bistro” - een waarheid als een koe – maar ondanks dreigende wolken zet ik zo vroeg mogelijk koers richting de Col du Sarrat Blazy (1145m) vanuit Puivert zo’n 600m stijgen. In La Fage bij een fonteintje met pastoraal tafereel verdwijn ik in de mist en de laaghangende wolken. Niet zoals regen aanvoelend, maar toch voldoende voor nattigheid alom. Dan maar mijn galloches aangetrokken (beenbeschermers) waar ik me in Brugge mee als een idioot zou voelen, maar hier geen mens naar kraait. Bovenop de Col wacht me een weids panorama van…één tint grijze leegte, niet de moeite voor een stop.

Monotoon is het wel, dus probeer ik een liedje te fluiten om de saaiheid te verdrijven. Iets wat je in de Canadese Rockies verplicht bent te doen (of luid spreken) om de beren je passage te melden, die horen en ruiken je namelijk van op een kilometer afstand. Hier enkel everzwijnen, te zien aan de vele plekken omgewoelde aarde op de Sentier, maar ook die houden zich bij zoveel mistigheid gedeisd.

Na 6 uur stappen kom ik aan in Quirbajou, een slapend gehucht met zo’n 50 inwoners en verandert de grijsheid in gestage regenbuien. Binnen in de gîte ‘La Maison Jaune’ laat ik het hete water van de douche over me stromen, nat zal ik zijn vandaag, maar dan toch liever op deze manier.

Kan iemand vanuit het zonovergoten België een pakketje zon sito presto sturen richting Languedoc ?