Le temps des cerises

's Morgens word ik wakker met een houten kop...of toch niet: wel met houten benen, het eerste uur alvast dat de stramme spieren me er doen uitzien als een houten klaas. Dat brengt me een gesprek in herinnering met 'n klein pezig opaatje die ik op mijn tocht rond de Mont Blanc (210 km) 's ochtends bij ontbijt in een hoge berghut ontmoette. Hij had ruim 2 maanden daarvoor zijn huis in Duitsland verlaten om te voet naar de Middellandse Zee te stappen (?!). Aangezien ik op dat moment nog weinig ervaring had met lange trektochten, vroeg ik hem of hij geen last had van stramheid en zeker na zo'n afstand stappen. Natuurlijk, gaf hij toe, maar je loopt dat er de eerste kilometers zo weer uit. Zijn woorden zinderen nog altijd na als ik vandaag rond 8.30 de deur van de Relais du Pays de Sault uitstap richting Puivert. Ik heb sedertdien nooit meer gepanikeerd bij het ontwaken met houten benen.

Ik had er al vaak langs de route wilde gegeten, maar aan de grote kersenboom in de tuin van de Relais de Marionettes in Puivert kan ik niet weerstaan aan handvolle grepen zoetigheid. Ook hier wijdopen deuren - bij afwezigheid van de gîtehouders - onder het motto "soyez bienvenue et installez-vous en attendant".

Het was dan ook vroeg na de middag dat ik de afstand Espezel - Puivert had afgelegd, op tijd om de broeierige hitte enigszins voor te zijn. De route liep grotendeels door het grote woud van Picaussel waar zich een zwarte bladzijde in de franse oorlogsgeschiedenis heeft afgespeeld als schuiloord der maquisards, een grote verzetsgroep met verschillende sabotages en aanslagen op hun conto. Als represaille voor hun hulp aan de verzetslieden werd het naburig gehucht Lescale in 1944 door de duitsers platgebrand.

Dit is ook het gebied waar beren en wolven huisden, maar tot nu toe ben ik - buiten enkele Sentier trekkers - niets tegengekomen, alleen wordt ik telkens uitvoerig begeleid door de repetitieve keelklanken van onze gevleugelde broeders & zusters, af en toe onderbroken door een deuntje dat zich sedert vanochtend in mijn hoofd heeft genesteld, in dit geval Jeff Beck's "Feeling alone" maar eergisteren was het "zie ginds komt de stoomboot" dat door  middel van het klokkenspel van het kerkje van Montferrier zich tot vervelens toe had vastgebeten.
Over beten gesproken, tot nu toe ben ik gevrijwaard gebleven van de beruchte "punaises de lit" waarvan Google me leert dat het "bedwantsen" zijn (bekijk de aardige foto's eens op internet...).
Maar ik blijf alert en controleer regelmatig mijn benen op tekenbeten, want die zijn hier op de grassige paadjes wél omnipresent. En voor adders, maar met mijn stapstokken maai ik de weg vrij voor mijn voeten zodat ze kunnen gaan lopen, sorry wegglippen, mocht het zich voordoen.

De bergen worden stilaan grote heuvels, ik ben intussen gedaald tot op 485 m, enkel morgen wacht nog een stevige Col du Sarrat Blazy (1145m) langs de zuidelijke variant van de Sentier Cathare die tot in Duilhac loopt met z'n schitterende burchtruïne van Peyrepertuse.
Maar eerst wacht me het fort van Puivert, of zou ik kiezen voor een middagje platte rust aan het grote meer Fontclaire, dat ik net ben gepasseerd?